Jonge mannen en haarverlies
Sedert de zomer van 2004 begon het dunner te worden. Ik merkte dit eerst niet op. Maar uiteindelijk kon ik de hoofdhuid door delen ervan zien en het leek véél handelbaarder. Dit baarde mij zorgen. Het was zóveel dunner geworden. Sindsdien is het geleidelijk dunner aan het worden. Eerst was het over heel het hoofd, nu nog steeds, maar ook specifiek in de normale zones, bijvoorbeeld kruin en slapen. De reden? Ik zou het niet weten.
Eerst en vooral heb ik géén weet van familieleden die haar begonnen te verliezen op mijn leeftijd. In feite verloren mijn oudste bloedverwanten hun haar rond hun 60ste. Mijn vader heeft een dikke brok haar op zijn hoofd, nét zoals mijn moeder en ál hun bloedverwanten. Ten tweede ben ik zéér gezond en ik ben dat ook altijd al geweest. Ik heb een goede, evenwichtige voeding en een kalm gemoed (tot vóór dit feit toch!). Ten derde was ik géén van die neurotische mensen die zich druk maakten over kleine onvolmaaktheden. Ik wist dat ik dik haar had en dat was het. Helemaal géén stress. Er is geen sprake dat ik dit mezelf toebracht. In elk geval, zelfs al deed ik dit toch, dan nog zou mijn haar zéker teruggroeien.
Ten vierde trok ik nooit aan mijn haar en folterde ik het nooit met vlechten en corn rows vlechten en dergelijke zaken. Ten vijfde gebruikte ik gel, maar niet zo erg vaak en ook niet dikwijls wax. Ten zesde – en dit vind ik érg vreemd – merkte ik nooit enig abnormaal haarverlies op.
Het was net alsof de normale haren die elke dag uitvallen niet vervangen werden. Terwijl ik nu een aardige kale plek ontwikkel op mijn kruin en rond mijn slapen, kan ik mijn hoofdhuid over héél mijn hoofd zien.
Toen deze tekenen voor het éérst evident werden zo rond februari 2005, begon ik natuurlijk wat gestresseerd te raken. Het voelde aan alsof ik oud werd zonder eigenlijk jong geweest te zijn. Ik ben een héél sober persoon. Ik had zelfs nooit een vriendin. Ik was van mening dat mijn kansen bij de meisjes aan het verminderen waren. Ik wilde zelfs geen vriendin, maar de idee dat er moeilijkheden zouden ontstaan om er één te vinden maakten me toch bang. Natuurlijk is dit belachelijk, want meisjes zijn niet zo lichtvaardig om te geven om het hoofd van een kerel, maar deze gedachten spookten door mijn onvolwassen hoofd.
Hetgeen mij trof was dat er geen antwoord was op de vraag waarom dit gebeurde. Als er een uitleg was geweest, bijvoorbeeld ziekte, genetica, iets wat ik verkeerd deed, dan had ik dit zomaar aanvaard. Ik sprak erover met mijn ouders, maar die lachten me uit en zeiden dat ik een neurotisch stuk onverlaat was met niet genoeg verstand (wat vermoedelijk wel waar is) en dat ik waarschijnlijk een vriendin nodig had. Ze zeiden dat ik mijn haar nooit zou verliezen. Nu zeggen ze niets meer (Ik denk dat ze het nu wel beseffen).
Iemand zei me dat ik naar een dokter moest. Ik wou wel, maar ik vind dit een beetje té. Ik ben nog stééds héél gezond, dus waarover moet ik me zorgen maken? Dit is alleen maar cosmetisch, ik ben niet ijdel. Ik ben toch WEL nieuwsgierig. Ik heb héél wat lectuur doorgenomen, maar niets staat in verband met mijn ervaring. En terwijl mijn haar maar dunner en dunner wordt, word ik er geleidelijk onzekerder over. Ik ben namelijk niet ijdel; ik hou gewoonweg niet van onverklaarbare dingen. Ik wil antwoorden. En ik zie mijn vader al de spot drijven met mij, die dunner haar heb dan hem (een man midden de 50) wanneer ik volgende vakantie terug huiswaarts keer van de universiteit. Ik kan wel omgaan met grapjes, maar dit zou toch niet bijzonder leuk zijn.
Help me alsjeblief. Vertel me waarom dit gebeurt. Ik ben érg benieuwd.
Het feit dat je zéker lijkt te zijn dat het haarverlies niet genetisch is, géén mogelijk verband houdt met ziekte, arme voeding of omgevingsgevoeligheid en niet het resultaat is van gewoontes of gedragingen van jezelf, maar dat je niet naar de dokter wil met je probleem, baart me zorgen. De situatie verontrust je overduidelijk, anders zou je géén brief geschreven hebben met uitleg – en zéker géén zo’n lange.
Bezorgd zijn over abnormaal haarverlies is géén kwestie van ijdelheid. Het haarverlies kan een symptoom zijn van een ander, mogelijk ernstig probleem. Het symptoom is inderdaad cosmetisch, maar de oorzaak kan minder onschadelijk zijn. Bekijk het op deze manier: als je plots rode vlekken zou krijgen op je gezicht – géén pijn, jeuk of andere tekenen van ziekte, juist rode plekken en verkleuring – zou je dan niet naar je dokter gaan? De rode plekken zouden eveneens cosmetisch zijn. Ik denk dat je niet zou aarzelen om te bellen voor een afspraak.
Ik ben niet bevoegd om medisch advies te geven of om zelfs maar te speculeren over een mogelijke diagnose. Daarom kan ik je niet vertellen waarom je je haar verliest. Gebaseerd echter op je aandrang dat jouw haarverlies géén genetische, gezondheids-, voedings- omgevings- of gedragsoorzaak heeft, denk ik dat je een dokter moet raadplegen om mogelijk ongekende gezondheidsaangelegenheden uit te schakelen. Een algemeen geneesheer zal je mogelijk doorverwijzen naar een dermatoloog die gespecialiseerd is in huid- en haaraandoeningen. Als je al een dermatoloog hebt, maak je best onmiddellijk met hem een afspraak.
Als je naar je dokter stapt zal je ofwel de bevestiging krijgen dat er géén medische oorzaak is voor het haarverlies en dan is het vermoedelijk een kwestie van androgene alopecia (mannelijk haarverlies), ofwel zal een mogelijke oorzaak ontdekt worden en hopelijk ook behandeld.
Ik wens je het allerbeste.
©Kapsels.net
Zie ook: Haarverlies bij tieners en volwassenen